Spannend, een nieuwe groep

Zaterdagochtend, in de tuin, onder een schaduwrijke boom en genietend van de koffie, het Afrikaanse beeld met de vele bananenbomen, bloemen, golvende heuvels en talrijke vogels, bijtjes en verre geluiden. Buurman Gasana is brandhout aan het kappen en mijn studenten ontwaken langzaam om van een rustige zaterdag te gaan genieten. Collega Hettie is net vertrokken; zij was bij ons op bezoek en is nu op weg naar Kigali, om een de nieuwe lichting VSO-ers te begroeten, die aan het eind gekomen is van hun introductieperiode.

We zijn hier nu begonnen aan de tiende dag van het verblijf van de tweede groep: Jinke, Chris, Antony, Simone, Dedmer en Gerlin. Jinke kent de mensen en de omgeving hier goed, omdat ze al een half jaar hier gewoond en gewerkt heeft. Voor de anderen is het een grote sprong in een voor hen onbekende wereld.
Ze doen het meer dan uitstekend. Vorige week donderdag kwamen we aan, in de nacht. Direct naar een hotel en de volgende ochtend via de mail in een internetcafé aan het thuisfront laten weten dat we veilig aangekomen waren. Het ontvangst was allerhartelijkst. We werden opgehaald door Bernard, de domestiques en een aantal mensen van Shyogwe. Ondertussen nog wat ‘officiële’ mensen opgepikt en naar Shyogwe, waar we drie maanden gaan wonen en van waar uit de studenten hun stage gaan doen.
Het duurde eerst wat tijd voordat we wat te drinken en eten kregen, maar toen dat er eenmaal was, konden we ons echt settelen. De kamers kregen een persoonlijk tintje en we ondernamen onze eerste wandeling.
De eerste dagen stond in het teken van de oriëntatie op de mensen en de omgeving. Wandelen, kerkbezoek, mensen die ons verwelkomden, wat spelletjes doen en bovenal wennen aan alles dat nieuw was. En dat was veel. Ongeveer alles wat je kunt bedenken bij het leven is nieuw: de geluiden, het eten, de taal de geuren, de zwarte mensen, honderden kinderen die enthousiast reageren met ‘muzungu, muzungu’, etc. te veel om op te noemen.

We hebben elke avond een bijeenkomst waarin alles wat zich voorvalt en wat bijzonder is besproken wordt. Het valt op de groep nu al heel open is en zich erg bewust van het feit dat ze het ook samen moeten gaan doen. Gisteren stelden we eigenlijk wat verwonderd vast dat we elkaar eigenlijk nog maar zo kort kenden, terwijl het gevoel van bij elkaar horen al aardig stevig aan het worden is. Nu al wordt gepraat over de moeite die we straks gaan krijgen om hier weer weg te gaan…..

Uiteraard hebben we ook de eerste zaken gehad die wat moeilijker verlopen. Al op dag twee was er een student die het moeilijk had met de afstand tot huis en die veel dingen van thuis miste. Dat gaat nu al stukken beter. En twee studenten die lichamelijk een dag of wat zich wat minder voelen. En eentje die een duikeling maakte op het voetbalveld. We vertrouwden het niet en ik was met haar twee dagen in het ziekenhuis. Niets ernstigs, maar wel drie weken met een stevige ondersteunende kous en een week niet werken. Over het algemeen gaat het goed en zijn ze prima bezig voor zichzelf een plaatsje te verwerven in de gemeenschap in Shyogwe.

Voor een aantal is het wennen, maar thema’s als stoelgang, goed/niet goed slapen, eten en drinken komen steeds weer terug. Dit is erg belangrijk. De club moet een beetje op de been blijven en de basiszaken dienen goed te zijn. We drinken nu zelf gefilterd water en allemaal uit een eigen fles. We hebben van de vorige groep geleerd dat je niet uit elkaars fles mag drinken. Voor diegene die malerone slikken (tegen malaria) is de avondmaaltijd het moment; er is altijd wel iemand die daar aan denkt.


We zijn afgelopen week met de hele groep bij alle stage adressen geweest. Nu heeft ieder in de toekomst een beeld bij de verhalen van de anderen, als die het over hun stage hebben. Hierbij fietsten we door het wonderschone golvende landschap hier in de buurt. Oeps, dat was wel even wennen voor een aantal. Het positieve hiervan is dat de conditie alleen er maar op vooruit zal gaan hier.
We hebben met z’n allen een weddenschap afgesloten, hoeveel we samen minder zullen wegen als we terugkomen. De schattingen lopen (voor de 7 mensen) uiteen van 23 kg tot zelfs 40 kg. Reken maar uit hoeveel dat gemiddeld wordt. De vorige groep was ook flink afgevallen en we zullen wel zien hoe dat voor deze groep gaat uitpakken.
Tot nu toe gaat elke avond een groep wandelen. In het donker, een zaklantaarn mee. Dit is een mooie gewoonte aan het worden. Verder is ondertussen de beamer weer terug, die Hettie had geleend. Een filmpje kijken is nu nog leuker.


En ikzelf? Tja, voor mij was het een fijn weerzien met de voor mij bekende mensen en omgeving. We hadden in november stevige gesprekken gehad met de leiding van het bisdom en ik was benieuwd naar de opstelling van met name de bisschop. Hij (de bisschop) is in de maanden december en januari in het land Rwanda), voordat hij voor een half jaar naar Amerika vertrekt voor een soort sabatical periode. In een gesprek heeft hij duidelijk aangegeven wat voor hem de codes en de grenzen zijn voor zowel de groepen uit Nederland als voor de begeleiding. Ik ben blij met enkele stevige zetten ( een gemeenschappelijke bankrekening, waarin de controle op de uitgaven verankerd zit en een comite dat beslist over de programma en besteding van de gelden). Hierbij is het eigenaarschap gewaarborgd. Dit is echt nodig om de programma’s duurzaam te laten zijn. Ik heb er echter een wat minder goed gevoel over dat in deze ontmoetingen wat weinig echte waardering blijkt voor wat we hier doen. Dat is jammer en daar wil ik het in de nabije toekomst nog over hebben.

In dit weekend is er eigenlijk voor de eerste keer wat tijd om rustig zaken op een rijtje te zetten en bijvoorbeeld om dit verslag te schrijven. Er zijn heel veel zaken die mijn aandacht vragen, rond de groep, organisatie van een en ander, ontwikkelingen in het bisdom en alle mensen hier om me heen. Zoals ik hierboven al beschreef ben ik erg tevreden over de ontwikkeling van de groep en vind het geweldig hoe ze nu al in deze voor hen vreemde wereld staan.

Ik ben verbaasd en tevreden hoe een student hier uit de buurt (Claude) die ik voor zijn laatste studiejaar sponsor, de opdracht die hij zichzelf heeft opgelegd nu doet. Hij studeert diergeneeskunde en moet, om 25% van het geleende bedrag niet terug te hoeven betalen, per twee maanden 10 boeren in de buurt stimuleren met nieuwe ontwikkelingen op hun bedrijfjes. Vorig weekend liep ik met hem – en deels met onze groep – langs afdakjes voor koeien (tegen de zon), bijenkasten, anti erosie aanplant, konijnenfok programma, en andere zaken. Hij sprak er enthousiast over en het was voor onze groep een mooie manier om de omgeving en mensen beter te leren kennen.

De contacten met de mensen hier zijn weer aangehaald. Zo was ik samen met Jinke en Gerlin bij de viering van de eerste verjaardag van het kleindochtertje van Stephanie. Dat was voor de familie een groot moment. Ik heb veel contact gehad met Joanne, een VSO collega die hier op het TTC werkt en veel gaat samenwerken met Jinke. En dan het regelen van de financiële zaken voor van alles en nog wat.


Het is aanpoten om zaken weer wat op de rit te krijgen. Alles rond het geld moet goed geregistreerd worden en ieder voorzien van de nodige contanten. Dat is nu gelukt.
De Immigration Office hier in Rwanda doet nog steeds geen poging om mij tot vriend te krijgen. Zoals gezegd moest ik mijn aangepaste cv, mijn police clearance (bewijs van goed gedrag) en mijn diploma’s inleveren om een visum voor een jaar te krijgen. Nu is het plotseling nodig om een contract te overleggen tussen het bisdom en mijzelf, tussen mijn school Friesland College en mij waarin staat dat ik bevoegd ben voor de werkzaamheden die ik doe en een Memorandum of Understanding tussen het bisdom en het Friesland College. Tja, dat wordt volgende week de vierde keer dat ik daar kom om de verlenging van mijn visum te regelen en het einde is nog niet in zicht.

Zoals je misschien weet ben ik wat overhaast vertrokken uit Nederland. In de decembermaand waren er flink veel presentaties op school van de vorige groep en verder de sollicitatiegesprekken. Toen ik een beetje begon te denken aan een rustige periode, samen met Ypkje, moest ik verhuizen. Nou, dat is toch wel een hectische periode geworden, waarin erg veel tot stand gekomen is in korte tijd. Verder nog veel regelen rond de verhuizing (verdorie, toch het gas afgesloten, omdat ik dat niet op tijd heb geregeld), de visa en vele andere zaken. Familiebezoekjes en contacten met vrienden hebben we gelukkig nog wel goed kunnen doen, maar er bleef niet veel ruimte om rustig samen terug te kijken op het afgelopen jaar. De eerste 10 dagen van deze periode hier nu in Rwanda zijn ook stevig gevuld, zodat het fijn lijkt om eindelijk het tempo te laten zakken. Dat was toch ook een van de redenen waarom ik hier in Rwanda ben?!?

Mijn knie doet het nog steeds niet zoals ik dat graag zie. Gelukkig is het volgens Janneke niet slijtage (dat had parttime arts Ypkje in al haar wijsheid verkondigd), maar wat het wel is weet ik niet. Morgen (zondag) wil ik het met een lichte training voorzichtig wat belasten. Eens kijken wat de reactie zal zijn.
Morgen ook samen met de hele groep op poppeslokje; de familie van Bernard is net uitgebreid met een dochtertje. Dat wordt wel leuk, denk ik.
En dan wordt maandag voor de meesten de eerste echte stagedag. Dit zal het begin worden van een wat vaster ritme, waarin iedereen zijn eigen draai moet zien te vinden. In de eerste dagen/weken zal ik veel bij ieder langs gaan om te kijken hoe het gaat en hier en daar wat helpen om stappen te nemen. De groep is er een beetje aan toe om deze drempel te gaan nemen.

Ondertussen is het avond geworden. De hele dag zaten we zonder stroom, zodat ik dit verslag in fasen heb geschreven. Eens kijken of het internet het doet, om mijn weblog aan te vullen.