Memorial centre en marathon Kigali

Dit weekend was een bewogen weekend voor onze groep. De club was al vrijdag naar Kigali gegaan, om bekenden op te zoeken en om uit te kunnen gaan. De bekenden zijn opgezocht, maar er was niet al teveel ruimte om ook uit te gaan.

Ikzelf was vrijdag thuisgebleven. Peace, het dochtertje van Naphtal en Clarice is veel ziek in de laatste periode en Naphtal vertrouwde het niet meer en wilde graag dat Peace naar de dokter zou gaan. Dus ik met moeder Clarice-met-kind-achterop, met de motor naar Gitarama. Hier hebben we een traditionele arts bezocht, omdat de ouders hier wel vertrouwen in hebben. Gewapend met traditionele medicijnen gingen weer huiswaarts. Zonet – zondagavond – nog even contact gehad en Peace gaat nu echt vooruit. Ze had zelfs weer zin in pap. En nu maar hopen dat deze positieve lijn zich voortzet.

Faustin is vrijdag teruggekomen van haast twee jaar India. Hij had vrouw en kinderen verlaten om Theologie te studeren en om een begin te maken met studie Psychologie. Hij wil graag over een maand of twee weer naar India om zijn Psychologie af te ronden. En hij zoekt nog een sponsor hiervoor….. Het weerzien tussen ons was zeer hartelijk. Hij praatte honderd uit over zijn belevenissen in India. Wel vond ik het weerzien tussen hem en zijn vrouw Sarah voor mijn westerse ogen wat weinig direct en weinig emotioneel. Hallo, een korte begroeting en Sarah ging verder haar gang in huis, terwijl Faustin met mij verder ging praten. Tja, dat vind ik toch wel bijzonder.

Zaterdagmiddag ontmoette ik de groep in het Memorial Centre. Ze waren er al een uurtje en waren onder de indruk. Vrij snel nadat ze uit het centrum kwamen, moest ik naar het stadion, om de startnummers voor de marathon van de volgende dag op te halen. De meiden gingen nog stadten, en de jongens met Nicolas via het centrum naar ons guesthouse.
Die avond gingen we Rwandees eten en vroeg naar bed.

Zondagochtend om half zes opgestaan. Ieder had z’n diepgroene T-shirt aan voor de loop en Daphne heeft een aantal foto’s genomen van de groep.
De marathon van Kigali wordt mede georganiseerd door de internationale organisatie Soroptimisten. Wij hadden van Luud Roos en Bettie Meyboom van de Nederlandse tak van de Soroptimisten de dringen vraag gekregen om mee te doen. Dat was voor ons niet echt een vraag: de hele groep wilde beslist van de partij zijn!
Om zeven uur was de start. Niet ver na half acht (…) zette eerste de marathon zich in beweging. Vijf minuten daarna de rest: Arjan en ik voor de halve marathon, Sajid ruim tien kilometer en Sieger en Marije voor de vijf kilometer. Toch wel heel bijzonder om met 5 van de 6 mensen een loop te doen. Eigenlijk was de enige reden dat Daphne niet liep, dat zij echt niet fit was (griep gehad) en last heeft van haar oren en een scheenbeenblessure heeft.

Sajid had voor zin verblijf nog nooit iets aan hardlopen gedaan. Hij heeft hier twee keer getraind en loopt nu hier in Kigali zonder enig noemenswaardige problemen een tien kilometer uit, op zijn sandalen. Volgens eigen zeggen heeft hij naast wandelen wel iets opgebouwd, omdat hij in Nederland soms even snel moet “om de bus te halen”. Marije heeft een schaatsachtergrond en vind bewegen fijn. Sieger zou misschien wel meer willen, maar kan soms over zijn eigen fysieke grenzen gaan. En Arjan heeft als middenvelder in het voetbal en met een verleden met veel lopen met bepakking door ruw terrein wel een stevige basis. Dat bleek deze ochtend, want in een keurige 1 uur 54 minuten voltooide hij zijn eerste halve marathon. Ikzelf had sinds de vorige dag weer eens last van m’n rug gekregen en had dat bestreden met de nodige paracetamol en zalf. Tijdens de wedstrijd echter totaal geen last. Gelukkig maar. Ik vind het prachtig om zo met de ploeg aan dit evenement mee te kunnen doen. Zeer goed voor het saamhorigheidsgevoel.

Die middag zijn we met z’n allen mee geweest met Daphne, die haar oren moest laten uitspuiten. We waren toch in Kigali, dus direct maar naar het beste ziekenhuis: King Feisal Hospitaal. Tja, oren laten uitspuiten blijkt in Rwanda en specialistische ingreep te zijn en de specialist was natuurlijk niet aanwezig op deze zondagmiddag. Wel hebben we eindeloos gewacht en heeft Daphne allerlei routine onderzoeken laten doen, bloeddruk en hartslag en zo. Na drie en half uur vertrokken we weer met een afspraak om weer terug te komen in Kigali, de volgende dag. Ook dit is Afrika. We hopen dat met een afspraak in het ziekenhuis dichtbij (Kabgayi) morgen Daphne toch weer goed kan horen. Niet horen beperkt voor haar toch wel veel van haar mogelijkheden.
Vanavond is iedereen moe en voldaan vroeg naar bed gegaan. Morgen is de eerste dag van weer een nieuwe stageweek.